Zo nu en dan laat ik in deze rubriek VIEW een beeldmaker aan het woord over diens vak. Deze keer: Tessa Wiegerinck Vakgebied: fotografie Interesses: muziek (hardcore punk), schrijven, video, maken Eigenschappen: observerende, analyserende aard Web: https://tessawiegerinck.com/ Hoe zou je jouw niche binnen de fotografie omschrijven? Ik merk dat dat de laatste tijd aan het veranderen is. Het afgelopen jaar ga ik steeds meer naar een combinatie van documentair werk en portret. En er komen juist weer meer vrij, kunstzinnig werk bij, waar ik ooit mee begon. Ik wil vooral échte dingen, échte mensen laten zien. Dat kan heel creatief en kunstzinnig, maar gaat bijvoorbeeld niet richting reclame. Ik ben heel erg observerend. Ik zie snel patronen, wat iemands normale manier van bewegen is, hoe iemand praat. Ook bij muziekfotografie gaat het om het documentaire-deel. Wow, wat een interessante wereld. Ik voel een grote drijfveer om muziek te willen vastleggen. Mijn werkwijze is wie ik ben: fotografie is letterlijk een manier om vast te leggen wat ik zie. Naast fotografie is muziek mijn allergrootste interesse, en dan met name de hardcore punk-scene, de energie daar. Hoe ben je begonnen? Ik maakte vroeger wel foto's met de camera van mijn ouders, maar ik had nooit bedacht er meer mee te kunnen. Op een gegeven moment kreeg ik een filmcamera in mijn handen geduwd. Een vriend van mij, cameraman, vroeg mij om te helpen toen een vaste presentator een keer niet kon, toen nam hij de presentatie over. Ik vond het te gek om plaatjes te maken. Ik wilde zo'n goede camera hebben die handmatig in te stellen was. Dus die heb ik toen gekocht. Fotografie was het eerste waarvan ik het echt leuk vond om er alles over te leren, er alles over uit te zoeken. Die interesse is nog niet gestopt. Het is nu een jaar of twaalf geleden, toen was ik ongeveer 25. Ik heb SPH (sociaalpedagogische hulpverlening) gestudeerd, en werkte als sociotherapeut in een tbs-kliniek. Ik miste iets, maar wist niet wat. Die baan was een uitdaging, ik heb toen ook veel over mijzelf geleerd. Maar het was niet echt wat ik zocht. De fotografie kwam toen toevallig op mijn pad. Je weet hoe dat gaat: mensen weten je dan te vinden, je moet voor iedereen familiefoto's maken, haha. Ik werkte nog wel fulltime, maar deed ambulante begeleiding. Dat was op het moment dat er gedoe kwam met de pgb's; die bezuinigingen in de zorg begonnen allemaal. Mijn contract liep af, ik dacht: laat ik me alvast voorbereiden. Ik ging met mijn plan naar het UWV en mocht het een half jaar uitproberen. Ik doe eigenlijk geen familiefoto's meer, niet van die traditionele. Ik vind het leuk om kinderen in hun eigenheid, in hun kind-zijn, te fotograferen. Maar zo'n nette shoot is niet altijd het leukste voor zo'n kind. Ik hou ervan dat karakter vast te leggen. Nu fotografeer ik met name voor organisaties en zelfstandige ondernemers die echt zichzelf willen laten zien. Zij zijn degene waar hun mensen mee te maken zullen hebben. Zij durven zichzelf kwetsbaar op te stellen voor een camera. Daarvoor gaan we eerst even zitten, praten, elkaar leren kennen. Ik ben benieuwd wat ze zelf prettig vinden, welk verhaal ze willen vertellen. Wat is prettig staan, wat voor houding hebben ze normaal, wat is voor hen een fijne plek. Ik stuur wel een beetje bij maar de eigenheid is het uitgangspunt. Daarvoor ga ik bijna altijd op pad, ik bouw de studio op op locatie. Hoe zou je jouw stijl benoemen? Ik hou van zwart-wit, dat is vrij rustig, je wordt niet afgeleid, het wordt tijdloos. Ik ben altijd wel op zoek naar hoe ik het dichtst bij mijzelf blijf. Ik kijk nu meer: wat wil ik vertellen, en heb ik daar kleur bij nodig? En als het niet zo is, dan het liefst zo weinig mogelijk. Ik ben met mijn concertfotografie overgegaan naar het gebruik van de 35 mm-lens, geen groothoeklens. Daar heb ik meer plezier in en dat past denk ik ook beter bij mijn eigen stijl. Je werkt dan met een groot diafragma, maar het beeld is voller, en maar een klein deel is scherp. Ik hou ook van krappe kadering. Waar ben je nu aan bezig? Sinds januari ben ik bezig aan een groot eigen project, een docuverhaal rondom mijzelf. Ik ben nu houseless, not homeless. Geen eigen huis. Ik moet vertrouwen op andere mensen. Het wordt een serie rondom dat thema, met meer conceptuele, horror-achtige beelden. Wat mensen "eng" vinden, horror, daar ben ik niet bang voor. Als kind had ik fantasieën, een interessante wereld waarin ik mij terugtrok. Dat komt terug in dit soort beelden. Het gaat meer om het mentale: dat vertrouwen hebben, afhankelijk zijn van anderen, angst voor de hulpvraag. Er staat nog geen einddatum voor het project eigenlijk. Het is mijn eigen zoektocht, ik weet nog niet precies waar ik ga eindigen. Ik heb wel het plan om in Las Vegas in de woestijn te filmen. Als mensen het project willen volgen: dat kan (nog) niet op mijn blog, maar wel op instagram. Ik wil nog niet te veel invulling geven, voor nu de mensen het zelf laten invullen. Werk je ook wel eens in het buitenland? Afgelopen zomer ben ik op tour meegeweest, met meerdere bands. Elke avond maakte ik foto's tijdens shows, maar het ging ook om het vastleggen van alles eromheen. We reisden veel door Europa. Dat betekent niet dat je dan veel ziet, je bent voornamelijk onderweg. Mijn oppashuizen tot nu toe hebben gelukkig goed internet. Maar ik ben gewend om het te doen met dat wat er is, zoals dat ook op tour was. Heb je een bepaald type droomopdracht of een droomopdrachtgever? Niet per se. Ik zou wel graag meer reportages in de zorg willen maken. Dat blijft dicht bij me. Vorig jaar heb ik een serie binnen de GGZ gemaakt, in een woongroep. Ik hou heel erg van de mensen in de zorg. Het hielp mensen, die konden hun verhaal kwijt, werden door iemand anders gezien. Ben jij ook een professioneel beeldmaker en lijkt het je interessant een keer in deze rubriek aan het woord te komen? Mail me via info(at)neetje.nl en dan kunnen we kijken of we een interview kunnen inplannen. Ik probeer de diverse disciplines een beetje af te wisselen. Misschien vind je dit ook interessant:
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |