VIEW is terug! Zo nu en dan laat ik in deze rubriek een beeldmaker aan het woord over haar of zijn werk en vakgebied. Deze keer: fotografe Sabine Metz.
Vakgebied: modefotografie en commerciële fotografie
Interesses: ondernemen, reizen, tattoos, oude barrels (#isdievanjou)
Eigenschappen: perfectionistisch, werkt graag alleen, vastberaden en gepassioneerd
Web: sabinemetz.com
Vakgebied: modefotografie en commerciële fotografie
Interesses: ondernemen, reizen, tattoos, oude barrels (#isdievanjou)
Eigenschappen: perfectionistisch, werkt graag alleen, vastberaden en gepassioneerd
Web: sabinemetz.com
Hoe werk jij als fotograaf en hoe zou je je eigen werk omschrijven?
Als ik afga op wat ik vaak hoor: het is clean, en grafisch. Heel duidelijk bedachte lijnen. Kleurrijk ook wel; soms denk ik “oh, dit zou echt mooi zijn in zwart-wit maar dan vind ik het zonde van de kleuren, want die waren ook heel mooi”. Met modefotografie gaat het ook vaak over emotie, het overbrengen van een gevoel of concept. De emotie die het model uitstraalt moet synchroon zijn met het met het verhaal van de ontwerper van de kleding. Een model is voor mij ook geen emotieloze paspop; ik beeld graag expressie en interactie uit.
Het liefste werk ik met mensen, niet met dingen. Vaak krijg je als commercieel fotograaf ook de vraag of je productfotografie doet. In principe doe ik dat niet. Ik focus me graag op waar ik goed in ben en moet dus keuzes maken. Het mooiste vind ik als model, styling, idee en concept samenkomt. Ik heb wel laatst een leuke uitdaging gehad; toen heb ik iemand mogen helpen met het fotograferen van cocktails voor Licor 43. Dat was helemaal nieuw voor me, en erg leuk, als uitstapje.
Maak je ook vrij werk, of voornamelijk in opdracht?
Toen ik terugblikte op 2016 kwam ik erachter dat ik in het hele jaar maar één keer vrij werk heb gemaakt. Dat was een portret, met een model en mijn vaste visagist, en met een idee erachter wat we wilden proberen qua make-up. Voor 2017 heb ik er wel een punt van gemaakt om wat meer vrij werk te maken. Tot nu toe heb ik drie vrije shoots gedaan. Ik merk ook nu ik er weer mee bezig ben, dat het me veel voldoening geeft en ik echt nieuwe dingen uit kan proberen. Dat is heel erg fijn. Ik heb bijvoorbeeld de serie die ik in januari heb geschoten, op een nieuwe manier belicht. Dat zou je bij een opdracht niet even snel proberen.
Als ik afga op wat ik vaak hoor: het is clean, en grafisch. Heel duidelijk bedachte lijnen. Kleurrijk ook wel; soms denk ik “oh, dit zou echt mooi zijn in zwart-wit maar dan vind ik het zonde van de kleuren, want die waren ook heel mooi”. Met modefotografie gaat het ook vaak over emotie, het overbrengen van een gevoel of concept. De emotie die het model uitstraalt moet synchroon zijn met het met het verhaal van de ontwerper van de kleding. Een model is voor mij ook geen emotieloze paspop; ik beeld graag expressie en interactie uit.
Het liefste werk ik met mensen, niet met dingen. Vaak krijg je als commercieel fotograaf ook de vraag of je productfotografie doet. In principe doe ik dat niet. Ik focus me graag op waar ik goed in ben en moet dus keuzes maken. Het mooiste vind ik als model, styling, idee en concept samenkomt. Ik heb wel laatst een leuke uitdaging gehad; toen heb ik iemand mogen helpen met het fotograferen van cocktails voor Licor 43. Dat was helemaal nieuw voor me, en erg leuk, als uitstapje.
Maak je ook vrij werk, of voornamelijk in opdracht?
Toen ik terugblikte op 2016 kwam ik erachter dat ik in het hele jaar maar één keer vrij werk heb gemaakt. Dat was een portret, met een model en mijn vaste visagist, en met een idee erachter wat we wilden proberen qua make-up. Voor 2017 heb ik er wel een punt van gemaakt om wat meer vrij werk te maken. Tot nu toe heb ik drie vrije shoots gedaan. Ik merk ook nu ik er weer mee bezig ben, dat het me veel voldoening geeft en ik echt nieuwe dingen uit kan proberen. Dat is heel erg fijn. Ik heb bijvoorbeeld de serie die ik in januari heb geschoten, op een nieuwe manier belicht. Dat zou je bij een opdracht niet even snel proberen.
Voor wat voor soort opdrachtgevers werk je nu graag?
Laatst heb ik een opdracht gehad waar alle randjes van mijn expertise bij samenkwamen. Dat was een campagne voor een online personal styling-service. Ik heb Communicatie en Multimedia Design gestudeerd en het conceptmatig denken, het kunnen vertalen naar beeld, dat kwam hierin terug. Soms denken mensen dat je op de set aankomt om foto's te maken en dan weer naar huis gaat. Maar er zit veel conceptontwikkeling bij, meedenken, ook over het gebruik van de foto's.
Als ik nadenk over wat ik graag nog zou willen bereiken, vind ik het beperkend om te zeggen dat ik een bepaalde cover zou willen schieten; dan ga je daar heel erg naartoe leven. Ik vind het juist heel erg leuk om gaandeweg te kijken, om terwijl ik bezig ben te kijken welke kansen er op me afkomen. Het is goed om je te specialiseren en om nee te zeggen als een klus niet aansluit bij je doel, maar dat doel zó specifiek te maken, zou me blind maken voor de kansen die er wel nog liggen maar misschien net iets van dat pad afwijken.
Er zijn natuurlijk wel dingen. Ik doe nu beeldbewerking voor Tommy Hilfiger, en dan ben ik daar wel eens op set. En als je dat ziet, denk ik: dit is wel het level waar ik op een gegeven moment naartoe wil. Dan bedoel ik dat niet voor een bepaald merk, maar heel technisch, het level van productie.
Ben je ook iemand die graag in zo'n team werkt en dat aan kan sturen?
Dat klopt, dat is ook wat ik daar zie: nog grotere teams. Met honderddertig man op set, waar video wordt geschoten en twee verschillende fotoshoots. Dat lijkt me heel tof. Wat heel gek is, want ik dacht vroeger van mezelf dat ik een lone wolf was. In principe ben ik dat ook wel; ik kan echt genieten van in mijn eentje beeldbewerken. Op set vind ik het juist geweldig als al die radartjes aan het draaien zijn, iedereen een ding heeft waar ze goed in zijn en je de kwaliteit naar een hoger niveau kan tillen.
Ik zie dat je boeken met het werk van Erwin Olaf hebt. Is hij een inspiratiebron?
Ja, zeker wel. Vroeger misschien meer dan nu. Own was het eerste boek dat ik had. Het gaat heel arrogant klinken, maar ik leerde zijn naam pas kennen toen mensen zeiden dat mijn werk op dat van hem leek. Dat is een hele tijd geleden, toen ik mensen graag in een wat vervreemdende situatie neerzette. Bleekbaar leek de manier van bewerken ook op wat je ziet in de beelden van Olaf. Daardoor werd hij een inspiratiebron, omdat de insteek leek op wat ik maakte. Toen hij een keer in Arnhem was en een lezing gaf heeft hij het boek ook gesigneerd. In mijn ervaring is het een hele open, aardige man.
Ik ben de laatste tijd, ook in combinatie met mijn werk, bezig met maatschappelijke onderwerpen. Diversiteit komt bijvoorbeeld de laatste tijd weer veel in het nieuws, en dat is ook iets waar ik me graag hard voor wil maken. Ik zou graag meer met donkere modellen willen werken. Er werd bijvoorbeeld ook een tijdje terug bij Pauw over diversiteit gesproken. Waarom komen er zo weinig donkere modellen in mainstream media? Toen werd er door Cécile Narinx gezegd dat een wit model een blank canvas is, waarmee je met styling en make-up alle kanten op kunt. Dat zou bij een donker model niet kunnen. Toen ging Janice Deul daar natuurlijk meteen (terecht) tegenin. Dat is hoe racistisch wij zwarte modellen behandelen.
Toen ik het met een vriendin van mij, een donker model, Aminanta Minte, over donkere modellen had, vroeg ik haar of het aan mij lag dat het opviel dat die modellen altijd moeten lachen op foto's. Witte modellen zijn in modefotografie vaak serieus of onschuldig, en als ze lachen is het een commerciële foto. In modefoto's zie je bij zwarte modellen vaak dat ze lachen, en heel veel expressie tonen. Minder dat hele stoere. Of als je het stoere wel hebt, dat er toch een lachende foto bij moet. Ik dacht al dat het aan mij zou liggen, aan een soort tunnelblik. Maar Aminanta wil ook wel eens haar fierceness kunnen laten zien, als dat goed past bij het concept van de shoot.
Om mee af te sluiten: wat is nou een project waar je erg trots op bent?
Dat is een serie die in Atlas Magazine is gepubliceerd, Breeze. Die hebben we op locatie geschoten, hier in de buurt. Dat was 30 december, toen was het om vier uur donker. We hadden vier uur de tijd om acht outfits te schieten. Ik was van tevoren de boel gaan scouten, met mijn camera er geweest om mooie hoekjes te vinden. Dat heeft erg geholpen, net als bedenken dat we laag zouden beginnen en hoog eindigen, op de brug, zodat we dat licht nog zouden hebben. Vaak geloof ik er wel in dat je moet kunnen improviseren, maar dit was niet zo goed gegaan als ik het niet zo had voorbereid.
Laatst heb ik een opdracht gehad waar alle randjes van mijn expertise bij samenkwamen. Dat was een campagne voor een online personal styling-service. Ik heb Communicatie en Multimedia Design gestudeerd en het conceptmatig denken, het kunnen vertalen naar beeld, dat kwam hierin terug. Soms denken mensen dat je op de set aankomt om foto's te maken en dan weer naar huis gaat. Maar er zit veel conceptontwikkeling bij, meedenken, ook over het gebruik van de foto's.
Als ik nadenk over wat ik graag nog zou willen bereiken, vind ik het beperkend om te zeggen dat ik een bepaalde cover zou willen schieten; dan ga je daar heel erg naartoe leven. Ik vind het juist heel erg leuk om gaandeweg te kijken, om terwijl ik bezig ben te kijken welke kansen er op me afkomen. Het is goed om je te specialiseren en om nee te zeggen als een klus niet aansluit bij je doel, maar dat doel zó specifiek te maken, zou me blind maken voor de kansen die er wel nog liggen maar misschien net iets van dat pad afwijken.
Er zijn natuurlijk wel dingen. Ik doe nu beeldbewerking voor Tommy Hilfiger, en dan ben ik daar wel eens op set. En als je dat ziet, denk ik: dit is wel het level waar ik op een gegeven moment naartoe wil. Dan bedoel ik dat niet voor een bepaald merk, maar heel technisch, het level van productie.
Ben je ook iemand die graag in zo'n team werkt en dat aan kan sturen?
Dat klopt, dat is ook wat ik daar zie: nog grotere teams. Met honderddertig man op set, waar video wordt geschoten en twee verschillende fotoshoots. Dat lijkt me heel tof. Wat heel gek is, want ik dacht vroeger van mezelf dat ik een lone wolf was. In principe ben ik dat ook wel; ik kan echt genieten van in mijn eentje beeldbewerken. Op set vind ik het juist geweldig als al die radartjes aan het draaien zijn, iedereen een ding heeft waar ze goed in zijn en je de kwaliteit naar een hoger niveau kan tillen.
Ik zie dat je boeken met het werk van Erwin Olaf hebt. Is hij een inspiratiebron?
Ja, zeker wel. Vroeger misschien meer dan nu. Own was het eerste boek dat ik had. Het gaat heel arrogant klinken, maar ik leerde zijn naam pas kennen toen mensen zeiden dat mijn werk op dat van hem leek. Dat is een hele tijd geleden, toen ik mensen graag in een wat vervreemdende situatie neerzette. Bleekbaar leek de manier van bewerken ook op wat je ziet in de beelden van Olaf. Daardoor werd hij een inspiratiebron, omdat de insteek leek op wat ik maakte. Toen hij een keer in Arnhem was en een lezing gaf heeft hij het boek ook gesigneerd. In mijn ervaring is het een hele open, aardige man.
Ik ben de laatste tijd, ook in combinatie met mijn werk, bezig met maatschappelijke onderwerpen. Diversiteit komt bijvoorbeeld de laatste tijd weer veel in het nieuws, en dat is ook iets waar ik me graag hard voor wil maken. Ik zou graag meer met donkere modellen willen werken. Er werd bijvoorbeeld ook een tijdje terug bij Pauw over diversiteit gesproken. Waarom komen er zo weinig donkere modellen in mainstream media? Toen werd er door Cécile Narinx gezegd dat een wit model een blank canvas is, waarmee je met styling en make-up alle kanten op kunt. Dat zou bij een donker model niet kunnen. Toen ging Janice Deul daar natuurlijk meteen (terecht) tegenin. Dat is hoe racistisch wij zwarte modellen behandelen.
Toen ik het met een vriendin van mij, een donker model, Aminanta Minte, over donkere modellen had, vroeg ik haar of het aan mij lag dat het opviel dat die modellen altijd moeten lachen op foto's. Witte modellen zijn in modefotografie vaak serieus of onschuldig, en als ze lachen is het een commerciële foto. In modefoto's zie je bij zwarte modellen vaak dat ze lachen, en heel veel expressie tonen. Minder dat hele stoere. Of als je het stoere wel hebt, dat er toch een lachende foto bij moet. Ik dacht al dat het aan mij zou liggen, aan een soort tunnelblik. Maar Aminanta wil ook wel eens haar fierceness kunnen laten zien, als dat goed past bij het concept van de shoot.
Om mee af te sluiten: wat is nou een project waar je erg trots op bent?
Dat is een serie die in Atlas Magazine is gepubliceerd, Breeze. Die hebben we op locatie geschoten, hier in de buurt. Dat was 30 december, toen was het om vier uur donker. We hadden vier uur de tijd om acht outfits te schieten. Ik was van tevoren de boel gaan scouten, met mijn camera er geweest om mooie hoekjes te vinden. Dat heeft erg geholpen, net als bedenken dat we laag zouden beginnen en hoog eindigen, op de brug, zodat we dat licht nog zouden hebben. Vaak geloof ik er wel in dat je moet kunnen improviseren, maar dit was niet zo goed gegaan als ik het niet zo had voorbereid.
Ben jij ook een professioneel beeldmaker en lijkt het je interessant een keer in deze rubriek aan het woord te komen? Mail me via info(at)neetje.nl en dan kunnen we kijken of we een interview kunnen inplannen.
 |  |  |
Misschien vind je dit ook interessant:
 VIEW: Annick Gaarthuis. |  VIEW: Adrien Stanziani. |
