 Het Belgische magazine Visie (voor meer informatie, zie beweging.net) verschijnt elke twee weken en bespreekt allerlei maatschappelijke thema's. Voor de huidige editie mocht ik een illustratie maken bij een artikel over arbeidsvoorwaarden en regeltjes daarover. Bij het ontwerpen van een redactionele illustraties is de eerste stap vaak het artikel lezen. Wat is het belangrijkste wat erin gezegd wordt? Hoe loopt de rode lijn? Soms bestaat er alleen nog maar een opzetje of een samenvatting van wat er geschreven gaat worden (waar ik vaak ook al mee vooruit kan) maar in dit geval was het artikel al vrij ver. De tekst gaat over het flexibeler omgaan met arbeid, en hoe dat niet per se goed is voor de mensen die die arbeid verrichten. Je hebt allerlei regels die opkomen voor de rechten van de werknemers, maar er vindt ook een toenemende flexibilisering van de arbeidsmarkt plaats. In het artikel vond ik een terugkerend stukje beeldtaal; "een deel van de taart", de "koek" die anders verdeeld wordt tegenwoordig; een steeds groter deel van de winst gaat naar aandeelhouders in plaats van werknemers. Daar waar vakbonden actief zijn, liggen lonen tot wel twintig procent hoger, dus ik wilde ook een rol in de compositie geven aan vakbonden als een soort redders. Hierbij ging ik het een en ander schetsen en ik kwam tot de volgende ideeën:    Zo zie je dat ik verschillende dingen uitprobeer. Ook als ik de compositie al redelijk goed voor me kan zien, probeer ik nog diverse camerastandpunten en details uit. Na overleg met de redactie bleek het eerste idee het meest bruikbare. Het was ook chronologisch gezien het eerste wat ik had bedacht, maar het is goed om jezelf uit te dagen en verder te willen kijken dan eerste ingevingen. Met het idee van armen die grote stukken van de koek wegnamen, en alleen kruimeltjes die overblijven voor de werknemers, ging ik aan de slag. Op groot formaat werkte ik netjes het lijnwerk uit, met zwarte fineliner. Van de 'koek' maakte ik vlaai; een Limburgse touch maar voornamelijk een herkenbaar soort koek. Daarnaast zitten er leuke patroontjes in die de vlakverdelingen net kunnen breken.   Menselijk, maar lichtjes gestyleerd. Voor een fijn geheel koos ik drie kleuren uit. Die overlappen elkaar hier en daar. Het beeld was verder druk genoeg; als daar ook nog tien verschillende kleuren in te zien waren, werd het meer een soort circus. In overleg met de redactie leverde ik de verschillende onderdelen los aan: de armen van boven, de armen van links en rechts en de kruimeloprapende mensen beneden. Zo kon de lay-outer spelen met de tekst en was het niet één grote illustratie die qua compositie los staat van de tekst.   Ik vond dat deze lay-out de hele pagina interessanter maakt en fijn speelt met de tekst. Mocht je geïnteresseerd zijn in het artikel, klik dan op bovenstaande afbeelding of hier. De link brengt je naar de online uitgave waar je alles kunt lezen.
Misschien vind je dit ook interessant:
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Onderwerpen
|
