In 2019 werd The Passion, het live spektakelstuk van de EO, gehouden in mijn stad, Dordrecht. Dit evenement, dat elk jaar veel mensen bijeen brengt, wilde ik graag op doek vangen.
Bovenstaande foto is geschoten door Jordy Nijenhuis.
Sinds een ruim jaar ben ik steeds vaker op locatie aan het schilderen. Dit doe ik ook in opdracht: behalve een aandenken aan een mooi moment, evenement of locatie vormt het ter plekke zien ontstaan van een kunstwerk ook een vorm van entertainment: het prikkelt de nieuwsgierigheid van bezoekers. Ik heb altijd wel lekker veel aanspraak, haha. Momenteel kan ik niet heel veel terugzeggen gezien de poliep op mijn stembanden, maar gezellig is het zeker. Een schilderij vormt zo een mooie, tastbare manier om een impressie vast te laten leggen.
In een paar uur schilder ik wat ik zie. Gedurende die paar uur voel ik me in een soort flow van oplettendheid. Elke kleine beweging of verandering kan interessant zijn voor het totaalbeeld. Bij zoiets groots als The Passion kon ik de kans niet laten liggen om daar te gaan schilderen. Ik ben écht wel wat gewend, maar in zo'n drukte (grote mensenmassa, maar men was allemaal wel heel vriendelijk) had ik nog nooit gewerkt. Toegegeven: het weer speelde ook een grote rol. Er was geen overkapping, en "april doet wat-tie wil", maar gelukkig was droog weer voorspeld. Een paar spatjes kan een doek wel hebben, maar toen ik een tijdje terug het Stadhuis in Dordrecht in de sneeuw wilde gaan schilderen, verliep dat niet zo goed, haha. De vlokken mengden zich met mijn verf en alles sneeuwde onder. Toen ik het doek mee naar huis nam, smolt het. Al mijn werk voor niks, al gaf het ook wel een interessant effect. Maar daarvan was allemaal geen sprake op deze Witte Donderdag; het zonnetje straalde lekker. Zelfs aardig hard, waardoor ik wat sneller door mijn water ging dan verwacht (gelukkig wilden bewoners uit die buurt wel mijn flesje bijvullen) en ik was de zonnebrand vergeten (gelukkig kreeg ik wat van een fotografe die aan het werk was).
Voorbereidingen
Sinds ik in november de aankondiging voorbij zag komen, borrelde al het idee om dit once-in-a-lifetime uitzicht te schilderen op locatie. Maar de precieze plek waar ik het werkplekje op zou kunnen bouwen; dat was een tijd lang de grote vraag. Ik had verschillende lijntjes uitgegooid bij de mensen achter The Passion, en wat daaruit was gekomen is dat het terrein (rondom het Maartensgat, waar alles samen zou komen) openbaar zou zijn. Mij werd dan ook geadviseerd vooral vroeg aanwezig te zijn. Bovenop de kerk schilderen mocht helaas niet haha - achteraf gezien ook logisch, gezien de laatste scène hier gefilmd werd.
Van tevoren vroeg RTV Dordrecht naar mijn plannen. De precieze plek was ook toen nog niet duidelijk. Ik had wel rondgekeken op de kade, maar het stukje waar we bij het interview stonden werd even later volgebouwd met een toren en technisch materiaal. Dus daar had ik sowieso niet kunnen staan. Tijdens een laatste voorbereidingsrondje de avond van tevoren bleek een hoekje verder een prima plek. Om goed op locatie aan de slag te gaan, probeer ik van tevoren aardig wat voor te bereiden. Zo schilder ik graag vanaf een middentoon - geen wit of zwart maar iets ertussenin, vaak met wat kleur. Dan kun je in zo'n eerste uur ook gelijk met licht spelen. Als je vanaf wit start, is het lastig om met witte verf duidelijke vlakken of lijnen te trekken. In dit geval wist ik dat een groot deel van de compositie uit de mooie Dordtse lucht zou bestaan, dus koos ik voor een blauwe basislaag. Maar het had net zo goed het roze-bruin van de kerk en de pontons kunnen zijn. Ik ben qua materiaal niet heel trouw aan één merk, maar ik let wel op de eigenschappen van de verf die ik gebruik. In dit geval waren dat vijf tubes van Amsterdam (All Acrylics, Talens). Bij acrylverf kijk ik naar de drie plusjes/kruisjes op de verpakkingen van Talens: dat geeft aan dat een verf lichtecht is. Minimaal honderd jaar zou de verf dan "goed" blijven en niet verkleuren. Ik meng liever mijn eigen combinaties dan dat ik tientallen kleuren meeneem, dus dan heb ik maar vijf tubes nodig: rood, geel, blauw, zwart en wit. Daar kun je alles mee maken! En om te zorgen dat alles meekon in mijn nieuwe schildersezel (die tevens functioneert als rugzak) waren dat tubes van 120 ml; ruim genoeg voor een schilderij van dit formaat. Dan zou er niks opraken gedurende de dag - ik kan moeilijk even naar huis tussendoor - maar paste het allemaal in de ezel. De ezel die ik gebruik is de Mabef M/23. Als je op pad gaat, is een lichte veldezel veel geschikter dan zo'n stevige maar zware die je nauwelijks uit je studio krijgt. Je moet de materialen en het doek ook nog mee op pad nemen, dus hij kan niet te zwaar zijn. Maar je wilt wel dat hij enigszins stevig is (dus een driepoot), en in te klappen. In hoogte verstelbaar is ook wel fijn, gezien kunstenaars ook niet allemaal even lang zijn en doeken soms groter of kleiner zijn. Het "veld" in veldezel verwijst naar de woeste landschappen die je middenin de natuur op doek kunt gaan vastleggen. Bij de M/23 heb je daarnaast een opbergvak dat afgesloten wordt met een houten plankje dat tevens dienst kan doen als een schilderspalet. Maar wat ik ook erg handig vind: de ezel heeft twee schouderbanden op de onderkant, waardoor ik hem kan dragen als een rugzak. Dus als ik op pad ga heb ik een doek in de ene hand, een tas met overige spullen (een krukje, een schort, eten etc.) in de andere, en de ezel op mijn rug. The Passion in Dordrecht: 18 april 2019
Gedurende de dag heb ik steeds stukjes van het proces gefilmd, en enkele voorbijgangers wilden mij wel assisteren in vastleggen hoe het schilderij tot stand kwam. Dit heb ik gemonteerd tot onderstaand YouTubefilmpje. Gezien de huidige stand van mijn stembanden met een achtergrondmuziekje en uitleg in getypte in plaats van gesproken tekst, haha. Als je goed kijkt: in het filmpje komen in het begin ook even bovenstaande notities over het canvas, de verf en de schildersezel voorbij. Voor een idee: dit doek is 70x70cm.
Rond 12 uur heb ik mijn plekje opgebouwd. Toen was de zon al sterk aan het stralen en ik keek er ook precies tegenin - eigenlijk helemaal niet handig. Af en toe heb ik de verkoelende schaduw even opgezocht, om niet oververhit te raken. Rond het middaguur was het nog relatief rustig, maar konden we wel al de repetities meekrijgen. Ik heb alle liedjes zeker vier keer gehoord, haha, dus tegen de tijd dat het "voor het echie" ging, kon ik al een deel uit mijn hoofd meezingen. Ofja, meepiepen.
De aanspraak tijdens een dag live paint is altijd leuk. Het eerste half uur is even aftasten, wanneer ik nog de verhoudingen aan het uitzoeken ben en er niet meer dan een paar vlakken op het doek staan. Maar zodra men herkent wat erop komt, is men geïnteresseerd. Dan krijg ik bijvoorbeeld vaak de vraag hoe lang ik al bezig ben, of als ze even ervoor gaan staan, of ze dan ook op het doek komen. Maar die mensenmassa was veel te groot om iedereen in details te kunnen schilderen, haha, dus dat werden stipjes. Wat betreft de compositie zocht ik in het begin naar een goede verhouding. Gedurende de dag ga ik van ruw (met een grote kwast) naar steeds fijnere details (met een kleiner kwastje). Je kan immers niet zoals in Photoshop even een deel uitknippen en verderop plakken. Als de verhoudingen in het begin niet kloppen, moet je dat deel helemaal opnieuw schilderen. Je hebt ook kunstenaars die eerst een uitgebreide tekening als basis maken, en daar overheen schilderen, maar ik schets in dit geval liever met verf. En gezien de uitzending van The Passion 's avonds zou zijn, wilde ik de schemering mooi vangen. Dus ik heb me ook zeker gericht op de lichtinval en schaduwen. Dit kun je bijvoorbeeld bij het stuk met het publiek zien; de ondergaande zon scheen op een deel van deze mensen. Zoals in het filmpje kort voorbij komt, was het tijdens en na de uitzending veel te donker en druk om me heen om nog echt verder te kunnen schilderen of een goed(e) foto/filmpje te kunnen maken. De mensen om me heen waren heel vriendelijk en enthousiast, maar als ik niet de bewegingsruimte heb om exta verf op mijn palet te doen, of om wat water te pakken, dan lukt het gewoon niet. Mensen waren wel heel blij met mijn krukje, haha. Op naar huis, en op de zaterdag (20 april) heb ik nog in ons (nog ietwat karig) tuintje de laatste details uitgewerkt en als laatste vernis aangebracht. In het filmpje zie je dat ik het doek hiervoor recht neerleg: als een doek rechtop of schuin omhoog staat, krijg je vieze verticale strepen van het druipen wanneer het opdroogt. Vernis beschermt het doek tegen kleine vuiligheden (het is bijvoorbeeld niet zo erg als er een spatje regen op komt) en zorgt dat de kleuren lang mooi blijven. Zoals je kunt zien schilder ik steeds de zijkanten mee. Die zijn niet heel dik (een cm of twee), maar dan is net het beeld om de hoek ook meegenomen. Dit doe ik bij al mijn doeken: dan is een lijst niet per se nodig. Ik vind het zelf wat lelijk als je een gekleurde voorkant van een doek hebt, en de zijkanten spierwit ernaast uitsteken. Nu kun je het schilderij zo makkelijk aan de muur hangen. Benieuwd naar het interview dat RTV Dordrecht met mij had naar aanleiding van het eindresultaat? Klik dan hier. Heb je over een tijdje een romantische bruiloft gepland, en lijkt een live paint je een mooie toevoeging, bijvoorbeeld om cadeau te geven met de collega's of familie? Bekijk dan mijn pagina over live wedding paintings.
Misschien vind je dit ook interessant:
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Onderwerpen
|
